Het vaakst komt het als ik alleen in mijn auto voor rood licht sta. Het ene moment zing ik mee met de cd die op staat. Of vraag ik me af of ik nog voldoende fetakaas in de koelkast heb liggen. Nog geen nanoseconde later huil ik. Tranen uit het niets.
Ik zal het maar gelijk toegeven: deze vraag heb ik bedacht als excuus om zonder enige urgente aanleiding ongegeneerd een tekst te kunnen wijden aan mijn liefde voor de film Lost in Translation.
In een bepaalde fase van je jeugd heeft vriendschap een beetje de functie van wat wij, volwassen, een relatie noemen. Bij mij was dat zo tenminste. Ik heb het dan over ‘beste vriendinnetjes’.
Met wie ik graag een weekend in een hutje op de hei zou zitten? Dat is podcastverhalenmaker Lea Thau.
Komt het misschien door die vermaledijde naderende Valentijnsdag? Of door het feit dat de donkere winter nu wel lang genoeg geduurd heeft?
Op meerdere momenten in mijn leven heb ik gedacht: ik zou nu volwassen moeten zijn. Waarom voel ik me dan niet zo?
Op bijna elke mogelijke manier ben ik in mijn verbeelding vele malen stoerder, cooler, onverschrokkener, onconventioneler en subversiever dan in de dagelijkse praktijk.