Elke eerste zaterdag van de maand schrijf ik een selfie. Dat is een kort, of anders wel lang antwoord op een onalledaagse vraag. Onderstaande selfie schreef ik in februari 2017.

Stel dat de ideale relatie bestaat, hoe ziet die er dan uit?

Komt het misschien door die vermaledijde naderende Valentijnsdag? Of door het feit dat de donkere winter nu wel lang genoeg geduurd heeft?

Hoe dan ook. Nu ik deze vraag, in combinatie met een leeg Word document en een knipperende cursor, zo voor me zie, word ik een beetje nerveus. Alles wat ik hier op antwoord, zegt onherroepelijk meer over mij en mijn liefdesleven, dan over de aard van relaties. Dus tja, wat zal ik eens zeggen jongens en meisjes?

Ik voel me in mijn leven eerder een liefdestheoreticus, dan een ervaringsdeskundige. Niet dat ik geen ervaring heb met liefde. Alleen, de vertaalslag naar een duurzame relatie – eentje die, laten we zeggen, flink wat langer duurt dan 2 jaar – heb ik nog niet echt kunnen maken.

Als theoreticus zie ik best wel helder hoe een mooie, fijne relatie er ongeveer uit kan zien. Iets met onvoorwaardelijk van elkaar houden. Een balans tussen geven en nemen. Elkaar stimuleren om te groeien. Goed voor jezelf blijven zorgen én voor elkaar. Rekening kunnen houden met elkaars behoefte, maar ook jezelf niet wegcijferen voor de ander. Lol hebben, héééél veel lol. En intieme gesprekken. En leuke seks. Jezelf kunnen blootgeven, je kwetsbaar opstellen. Gewoon kunnen zeggen tegen die ander dattie zijn sokken moet opruimen. En van hem kunnen incasseren dat ik niet zo moet zeiken over zijn sokken.

Zo bekeken moet een duurzame relatie toch best goed te doen zijn. Wat maakt dan dat heel veel relaties toch voorbij gaan en ik bijna niemand ken die met droge ogen kan beweren de ideale relatie te hebben?

Het zit’m denk ik mijn misopvatting dat wanneer aan alle bovenstaande voorwaarden wordt voldaan, de relatie dus als ideaal zal worden beleefd. Want dat is natuurlijk nooit zo. Simpelweg omdat relaties nu eenmaal gedoe met zich meebrengen, omdat, tja, omdat mensen nu eenmaal gedoe met zich meebrengen.

Zo heb ik al romcom-kijkend nog wel meer misopvattingen met me meegedragen over de liefde en mijn eigen liefdesleven.

Bijvoorbeeld het idee dat een relatie voor altijd MOET zijn. Wat zet dat een druk op de ketel he? Is een relatie ‘mislukt’ wanneer deze eindigt? Alle lief en leed die je met elkaar deelde ten spijt? Diep van binnen denk ik van niet. Toch loop ik als vrijgezelle veertiger rond met het gevoel dat ik als mens ‘faal’ omdat mijn relaties tot nog toe niet tot ‘de dood ons scheidt’ bleken te zijn. Waar komt dat gevoel van falen vandaan? Wat is het in essentie? Faal ik in de ogen van anderen? Of geloof ik het zelf?

Dat brengt mij soepeltjes naar een andere misopvatting over de liefde. En dat is dat je als mens pas compleet bent als je een partner hebt. Een diep geworteld geloof dat je ‘het’ niet alleen kunt. Wat dat ‘het’ ook moge zijn. En die is wel nasty, kan ik je zeggen. Want een dergelijk geloof, een gevoel van afhankelijkheid, maakt je zicht op de ander en op je eigen gevoel erg troebel. Erg onnodig, want hoe goed en gezond het ongetwijfeld voor je is als mens om regelmatig aangeraakt te worden, een klankbord te hebben en te kunnen zeiken over iemands sokken, je kunt echt prima zonder als het moet. Ga het maar eens doen. Het kan. Echt. Echt hoor. (toch?)

Nou ja, in elk geval, wat ik dus bedoel: het is toch veel leuker om de ander te ontmoeten in wat je elkaar hebt te géven, dan vanuit wat je nodig denkt te hebben van de ander? Ik zei het toch, liefdestheoreticus pur sang, ik.

In mijn jongere jaren heb ik er ook nog weleens rare ideeën op na gehouden over de noodzaak van verliefdheid in een relatie. Leuke relaties heb ik uitgemaakt, omdat ik dat gevoel van verliefdheid miste. Als ik nu terugkijk op de momenten in mijn leven waarop ik mezelf ‘verliefd verklaarde’, dan hoop ik echt van ganser harte dat ik nooit, maar dan ook nooit meer verliefd word. Man, o man, wat een ramp. Een stoornis is het. Het zou in de DSM V moeten worden opgenomen. Slecht eten, slechte concentratie, waanideeën over de perfectie van de man in kwestie, alleen maar kunnen praten over die gast en elk onderwerp wat niks met hem te maken heeft toch naar hém weten om te sluizen. “Nothing mean a thing, except you and your baby love”, zong Joe Jackson, heel terecht, in het nummer “Fools in Love.”

Een ander dingetje om je bewust van te worden is het verschil tussen gehecht zijn aan de ander en liefde. Alles wat fijn en comfortabel is, daar wen je aan en wil je niet kwijt. Maar volgens mij is dat niet hetzelfde als onvoorwaardelijk van iemand houden. Iemand écht zien en accepteren dat daar veel bij zit wat minder lollig is. En jezelf tegenkomen op een manier die ook niet altijd even grappig is. Veel mensen die in een slecht lopende relatie zitten blijven naar mijn idee niet bij elkaar omdat ze zoveel van elkaar houden. Eerder omdat ze het zo moeilijk vinden om alle geneugten en zekerheden die de relatie nog wel geeft los te laten. En andersom klopt het ook: veel mensen blijven bij elkaar, niet omdat ze na 100 jaar nog altijd verliefd zijn alsof ze elkaar gisteren hebben ontmoet, maar vooral omdat ze elkaars imperfecties accepteren en de fijne dingen van de ander niet voor lief nemen maar blijven waarderen. Denk ik hoor. Maar pin me er niet op vast.

Eigenlijk had ik moeten vragen: hoe ziet jouw meest reële relatie eruit? In een ideale relatie wordt er immers nooit over sokken gezeken, of zie ik dat verkeerd?

Doe je mee met mijn maandelijks ritueel? Schrijf je dan hier in en ontvang elke eerste zaterdag van de maand ‘de vraag’.

Titelbeeld: Wikimedia

BONUS! ‘Fools in Love’, cover door Inara George